خبرگزاری آفاق؛ کابل: در حالی که رهبران ۱۵۰ کشور جهان در دومین روز هشتادمین نشست مجمع عمومی سازمان ملل به دنبال همکاری برای صلح، توسعه و حقوق بشر بودند، اما دونالد ترامپ، رییس‌جمهور امریکا، این فرصت را به یک نمایش یک‌نفره پر از خودستایی، ادعاهای نادرست و تناقض‌های اخلاقی تبدیل کرد. سخنرانی یک‌ساعته او، که با خرابی «دستگاه سخنرانی» آغاز شد و با حملات تند به سازمان ملل، ایران و حتا متحدان غربی ادامه یافت، نه تنها رهبران جهان را بهت‌زده کرد، بلکه بار دیگر نشان داد که او در دیپلماسی، بیش از منطق به هیاهو وابسته است. این یادداشت به گزافه‌گویی‌های او در این نشست، نشانه‌های بی‌ثباتی فکری و تناقض‌های اخلاقی‌اش، به‌ویژه در حمایت از اسراییل و اتهام‌زنی به ایران، می‌پردازد.
گزافه‌گویی‌های بی‌پایان؛ از خودستایی تا تحریف واقعیت
ترامپ در سخنرانی‌اش ادعاهای عجیبی را تکرار کرد که پیش‌تر در سال‌های ۲۰۱۸ و ۲۰۱۹ نیز شنیده شده بود. او مدعی شد که «هفت جنگ» را بدون کمک سازمان ملل پایان داده، از جمله درگیری‌هایی مانند مصر- اتیوپی که اصولاً جنگی در کار نبود. او همچنین گفت که «تورم را شکست داده»، در حالی که گزارش‌ها حاکی از افزایش تورم در امریکا است. ادعای «۱۷ تریلیون دالر سرمایه‌گذاری» در اقتصاد امریکا نیز اغراقی آشکار بود؛ آمارهای رسمی رقم ۸ تریلیون دالر را تأیید می‌کنند. این ادعاها، که با خنده‌های پنهان حضار و نقدهای فوری رسانه‌هایی مانند سی‌ان‌ان و گاردین مواجه شد، نشان‌دهنده ذهنیتی پراکنده است که واقعیت را به نفع روایتی خودساخته تحریف می‌کند. شاید مضحک‌ترین لحظه، ادعای او درباره «پیش‌بینی درست همه چیز» بود، در حالی که سخنرانی‌اش پر از تناقض بود؛ او از صلح‌طلبی سخن گفت، اما هم‌زمان، کارتل‌های ونزوئلا را به نابودی تهدید کرد. این الگوی خودستایی و اغراق، که در ۲۰۱۸ با ادعای «محبوب‌ترین رییس‌جمهور از زمان روزولت» (که با خنده رهبران پاسخ داده شد) آغاز شده بود، در ۲۰۲۵ نیز ادامه یافت و نشان داد که ترامپ نه درس گرفته و نه تغییر کرده است.
تناقض‌های اخلاقی؛ دفاع از اسراییل تا اتهام به ایران
فراتر از گزافه‌گویی‌ها، آنچه سخنرانی ترامپ را ازمنظر اخلاقی زیر پرسش برد، استانداردهای دوگانه او در سیاست خارجی بود. او بار دیگر ایران را «حامی تروریزم» خواند و سازمان ملل را به «تشویق حمله به مرزهای غرب» از طریق مهاجرت متهم کرد. اما در همان حال، او با افتخار از حمایت بی‌چون‌وچرای خود از اسراییل سخن گفت، کشوری که بر اساس گزارش‌های سازمان ملل و عفو بین‌الملل، دهه‌هاست به کشتار غیرنظامیان فلسطینی، از جمله زنان و کودکان، ادامه می‌دهد. تنها در سال ۲۰۲۳، بیش از ۱۲,۰۰۰ غیرنظامی فلسطینی، از جمله هزاران کودک، در حملات اسراییل کشته شدند، و این روند در ۲۰۲۵ با تشدید درگیری‌های غزه همچنان ادامه دارد. ترامپ، که با افتخار از «معامله قرن» یاد کرد، هیچ اشاره‌ای به این جنایات نکرد و در عوض، کشورهایی را که فلسطین را به رسمیت شناخته‌اند، به «تشویق جنبش حماس» متهم کرد. این دوگانگی، محکوم کردن یک کشور اسلامی به «تروریزم» در حالی که از رژیمی حمایت می‌کند که هر روز زنان، کودکان و بزرگسالان بی‌گناه را در فلسطین ازبین می‌برد، تصویری از ریاکاری سیاسی ارائه می‌دهد. او حتا شهردار لندن را به «تحمیل شریعت» متهم کرد، ادعایی که نه تنها نادرست، بلکه به شدت اسلام‌هراسانه بود.
چرا این نمایش در هشتادمین نشست مهم است؟
در حالی که رهبرانی مانند امانوئل مکرون، رییس جمهور فرانسه بر همکاری جهانی برای صلح و توسعه تأکید می‌کردند، ترامپ سازمان ملل را «بی‌فایده» خواند و ادعا کرد که کشورهای اروپایی به دلیل مهاجرت «به جهنم می‌روند». این سخنان، که به نظر می‌رسد برای جلب توجه پایگاه رأی داخلی طراحی شده بودند، نه تنها دیپلماسی را به سخره گرفتند، بلکه اعتماد به رهبری امریکا را در صحنه جهانی تضعیف کردند. سازمان ملل، با همه نقص‌هایش، ۸۰ سال است که بستری برای گفت‌وگو و همکاری فراهم کرده، اما ترامپ با حملاتش به این نهاد و متحدانش، نشان داد که به جای دیپلماسی، به نمایش‌های پر سر و صدا علاقه دارد.
جمع‌بندی
جذابیت نمایش یک سخنرانی خطرناک در هشتادمین مجمع عمومی، مانند یک تئاتر تک‌نفره، لحظه‌ای سرگرم‌کننده بود، مردی که با «دستگاه سخنرانی» خراب دست‌وپا می‌زند، از دستاوردهای خیالی می‌بالد و جهان را به دو دسته «خوب» و «شر» تقسیم می‌کند. اما این نمایش، در پس‌زمینه ۸۰ سال تلاش برای صلح و حقوق بشر، خطرناک است. گزافه‌گویی‌های او، از ادعای پایان دادن به جنگ‌های خیالی تا تحریف آمار اقتصادی، بی‌ثباتی فکری‌اش را فاش می‌کند. بدتر از آن، حمایت او از اسراییل که به قیمت جان هزاران غیرنظامی تمام شده در کنار اتهام‌زنی به ایران، چهره‌ای از ریاکاری اخلاقی را به نمایش می‌گذارد. برای خوانندگان، این شاید یک داستان جذاب باشد، اما برای جهانی که به دنبال عدالت است، هشداری است از خطر رهبری که حقیقت و اخلاق را قربانی نمایش می‌کند.